Lichtelijk brak en met een grote smile op mijn gezicht denk ik terug aan het afgelopen weekend. Het was het weekend van de Canal Parade: dé happening van de Pride Amsterdam. Een dag waarop iedereen, of je nu homo, hetero, bi, lesbisch, transgender, queer of wat dan ook bent, zichzelf kan zijn. Het maakt niet uit ‘wat’ je bent: het definieert je niet. Je bent WIE je bent, en iedereen is in eerste instantie mens en daarom gelijk.

Terwijl ik op YouTube wat filmpjes van de parade terug kijk (omdat ik zelf mee vaarde op een boot heb ik van de rest niet veel gezien), voel ik weer dat blije, trotste gevoel naar boven komen. Wat heerlijk dat we zo’n vrij land zijn, en dat onze hoofdstad toneel is voor zo’n geweldig evenement dat ontploft van liefde, trots en tolerantie. Het blije gevoel duurt maar even, want mijn oog valt op een comment van iemand, onder de video. “Vieze nichten”, staat er, en wat daarna komt herhaal ik hier liever niet. Het raakt me, en niet een klein beetje. Want lieve allemaal, hoe kan het, hoe bestáát het dat er nog steeds mensen zijn die dit soort intens nare, kwetsende berichten plaatsen? En het blijft niet alleen bij berichten…

Ik ben echt niet op mijn achterhoofd gevallen, en heb regelmatig van verschillende gayvrienden begrepen dat het zeker niet alleen zelfacceptatie is wat het voor hen lastig kan maken. In de helft van alle landen op deze wereld is het verboden om gay (en al het andere wat onder LHBTQI valt – voor het gemak typ ik even gay) te zijn. Om het nog even iets beeldender te maken: in 13 laden staat de doodstraf op het hebben/tonen van homoseksualiteit. Ik kan er niet bij met mijn hoofd, maar het is echt zo. ‘Liefde is liefde’ hebben velen nog steeds absoluut niet begrepen.

Tijdens de pride sprak ik twee prachtige vrouwen die onlangs met elkaar getrouwd zijn. Ze waren net terug van hun huwelijksreis. “Naar Sri-Lanka”, vertelde ze me, “maar we hadden van tevoren even wat beter onderzoek moeten doen, want echt gay-vriendelijk waren ze niet.” Ik besefte me dat ik het als hetero op dat gebied maar makkelijk heb: ik hoef namelijk geen seconde na te denken als ik met mijn geliefde een bepaald land wil bezoeken. Dat je elkaar niet uitgebreid mag zoenen op straat in bepaalde landen, prima. Van respect tonen naar plaatselijke cultuur, normen en waarden is nog nooit iemand slechter geworden. Maar dat je op huwelijksreis bij elke stap die je zet moet nadenken of je je partner wel liefde mag tonen, daar gaat mijn hart echt van huilen. En niet alleen mijn hart, want terwijl ik dit typ vullen mijn ogen zich met tranen. Ik ben ZO boos en verdrietig dat een heel groot gedeelte van de liefde die er op de wereld is, tegengehouden of bestraft wordt.

Ik weet nog goed dat ik op Bali was en in gesprek raakte met een Balinese man. Hij leek een hele nuchtere vent, maar vertelde open over zijn spiritualiteit en hoe dat leefde op Bali. We hadden het over hoe mensen met elkaar omgaan (naar mijn mening erg fijn daar), en ons gesprek ging de diepte in. Omdat ik niet lang daarvoor van een bevriend mannenstel had begrepen dat zij een bewuste keuze moesten maken bij het kiezen van een vakantiebestemming, stelde ik de vraag aan deze Balinese man: “Hoe wordt er hier gereageerd op stellen van hetzelfde geslacht?”. Hij legde me, heel rustig en duidelijk uit dat zij geloven dat mannen en vrouwen samen horen te zijn, maar dat ze acceptatie zo belangrijk vinden dat homestellen (m/m of v/v) laten zijn wie ze zijn.

Dit klinkt misschien alsnog vrij bekrompen, maar het deed me wel iets beseffen. Iedereen mag zijn eigen mening hebben, en iedereen mag vinden wat hij of zij vindt. Maar wat je hiermee doet, dát is een keuze. Als het even kon, zou ik het doen, maar ik probeer hiermee iemand niet een mening ten opzichte van seksuele voorkeur op te leggen. Wat ik wel probeer, is te laten zien dat wanneer je – om wat voor reden dan ook – anders denkt dan mensen die homoseksualiteit wel accepteren, je er niks negatiefs mee hoeft te doen. Net als de Balinezen. Geen geweld tonen, geen vreselijke teksten op internet zetten, geen mensen doden, niet ervoor zorgen dat alleen man-vrouw stellen mogen trouwen: niks. Gewoon lekker vinden wat je vindt (en dan hoop ik dat je op een dag wat meer open-minded wordt) en het daarbij laten.

Ik hoop met heel mijn hart dat ik ooit de dag mag meemaken dat hetgeen we uitdragen tijdens de Pride (tolerantie, openheid, trots, mogen zijn wie je bent) elke dag zo mogen voelen. Altijd, waar ook ter wereld. Dat je je kunt kleden en gedragen zoals je wilt, je geliefde altijd en overal mag laten zien dat je van hem/haar houdt en dat je je niet bedreigd voelt door mensen die slechts één vorm van liefde accepteren.

Want laten we eerlijk zijn: LIEFDE IS LIEFDE. Daar mag niemand wat aan veranderen, en daar kan ook niemand wat aan veranderen. Er is gelukkig heel veel liefde op de wereld: laat dat er ook zijn. Love = love <3