Waarom ik ervoor kies om donor te zijn

2
donorweek

Deze week is het de nationale donorweek en wordt er veel aandacht besteed aan het registreren van jouw keuze. Wat je keuze ook mag zijn, het is handig om dit vast te leggen. Met het schrijven van dit stuk wil ik absoluut niemand een kant op duwen, of het idee geven dat het niet goed is als je geen donor bent. Je moet vooral doen waar je jezelf goed bij voelt. Wat ik wel wil is aandacht besteden aan een onderwerp dat ik zelf heel erg belangrijk vind.

donorweek

Voor mij was het niet moeilijk om te bepalen of ik donor wilde worden of niet: op het moment dat ik 18 werd heb ik direct aangegeven dat ‘ze alles van me mogen hebben’ zodra ik er niet meer ben. In dat opzicht ben ik vrij nuchter ingesteld: ik heb er toch niks meer aan en ik ben blij als ik een ander kan helpen – ook al merk ik daar zelf niks meer van. Ik denk maar zo: wanneer een dierbare van me een orgaan nodig zou hebben zou ik ook ontzettend blij zijn met het feit dat iemand deze, na zijn/haar overlijden, af zou staan.

Nu heb ik (afkloppen) nog niet meegemaakt dat iemand in mijn directe omgeving een donororgaan nodig had, of – erger nog – dat het al te laat was. Wel heb ik bijna 2 jaar geleden een klasgenoot verloren aan de vreselijke ziekte leukemie, en om die reden is zij, Lisanne, de reden dat ik dit stuk schrijf. Het komt misschien een beetje raar over om dit te zeggen, maar orgaandonor zijn kan jou zelf ook een heel fijn gevoel geven. Ik zal het je uitleggen.

bloeddonor

Bijna drie jaar geleden verscheen er, zomaar uit het niets, een bericht op de Facebookpagina van Lisanne. Ze bleek acute leukemie te hebben en besloot hier direct een blog over bij te houden. Lisanne en ik spraken elkaar af en toe kort op school, maar we gingen eigenlijk niet echt met elkaar om. Als vanzelf stuurde ik haar een berichtje om te laten weten dat ik ontzettend schrok van het nieuws en dat ik met mijn gedachten bij haar was. Ik kreeg een heel lief berichtje terug, en zo is – hoe wrang de reden ook moge zijn – ons contact steeds beter geworden. Lisanne beschreef haar ziekte eerlijk, grappig en ijzersterk op haar blog. Tranen van het huilen én het lachen wisselden elkaar af wanneer ik haar stukken las. Ze was zó sterk maar tegelijkertijd ook zo zwak door die verschrikkelijke ziekte. Ik kon het maar moeilijk bevatten dat een meid die slechts iets jonger was dan ik dit moest meemaken.

haar doneren

Het ging met ups en downs goed en weer minder goed met Lisanne. Om de een of andere reden had ik heel sterk het gevoel iets voor haar te willen doen, maar dat was onmogelijk. Of niet? Door de behandeling viel het haar van Lisanne uit, zoals dat bij velen het geval is. Mijn haren waren lang, tot over mijn middel. Een gedachte om mijn haar te doneren wuifde ik eerder weg, maar ineens leek het me een fantastisch idee. Mijn haren zouden immers snel weer aangroeien, terwijl dat bij veel zieke mensen helaas niet zo is. Ik maakte direct een afspraak bij de kapper en niet lang erna was er 32 centimeter van mijn haar af. Ook al ging het niet naar Lisanne, dankzij haar motiverende berichtjes had ik toch het gevoel ‘iets’ voor haar gedaan te hebben. Dat gevoel werd alleen maar versterkt toen ik ook besloot me aan te melden als bloeddonor. Wat is nu immers één prikje, in vergelijking met de ontelbare prikken die een zieke moet verdragen? Ook deze actie juichte Lisanne enthousiast toe en wederom had ik, ondanks het feit dat mijn bloed niet naar haar ging, toch het gevoel een klein beetje iets te kunnen betekenen.

gerbera cat

Helaas heeft Lisanne haar ziekte niet mogen overwinnen. Wat is dat verschrikkelijk geweest (en nog steeds) voor haar familie en naasten. Misschien overbodig om te zeggen, maar alle hulp – iedereen die donor is geworden – is absoluut niet voor niks geweest. Het heeft Lisanne dan niet mogen redden, maar misschien redt het een ander wel. Hetzelfde geldt voor orgaandonatie. Je staat zó machteloos wanneer een naaste ziek is, maar door donor te zijn krijg je toch een beetje het gevoel iets voor iemand te kunnen betekenen. En ik denk dat dat het belangrijkste is wat je kunt doen voor iemand die ziek is, iets betekenen.

Aanmelden als orgaandonor is letterlijk binnen een paar klikken gebeurd. Wanneer je besluit donor te willen worden, klik dan hier. Ik denk dat veel mensen je dankbaar zullen zijn =)

Over de auteur

2 comments

  1. Tessa 22 oktober, 2015 at 17:39 Beantwoorden

    Hi Kelly, mooi verhaal en hartstikke goed wat je allemaal doet en gedaan hebt.

    Ik heb het geluk gehad om ruim 13 jaar geleden een nieuw ‘motorblok’ te mogen ontvangen. Of te wel ik had een hart en dubbele longtransplantatie. Ik ben in Brussel getransplanteerd omdat ik daar op de lijst stond. Daar is iedereen donor tenzij je aangeeft dat je dat niet wilt. Dat is denk ik mijn redding geweest. Ik stond dan wel ‘hoog urgent’ op de lijst maar ik heb bizar kort hoeven wachten. Want na 2 weken kreeg ik het telefoontje!!!

    Het was een heftige periode maar het gaat nu al zo lang goed. Heerlijk. En door het bloggen, wat ik ruim 2 jaar geleden ben gaan doen, is er een wereld voor me open gegaan. Ik werk niet maar via het bloggen heb ik zoveel leuke mensen ontmoet en leuke dingen gedaan en gezien. Waaronder jou ontmoeten. 🙂

    Nou, we zien elkaar vast weer een keer…ergens aan tafel ofzo.

    Groetjes,

    Tessa

    • Kelly 26 oktober, 2015 at 09:56 Beantwoorden

      Hi Tessa, wow wat een verhaal… Wat fijn dat je dankzij een ander zo snel een nieuw motorblok had, het is er een van goud =) ik vind dat ze het in NL net zo moeten doen als in België, perfecte oplossing. Tot snel weer, ik vond het super gezellig!

Schrijf een nieuwe reactie

Dit vind je vast ook leuk: