Dat waren de woorden die ik typte naar m´n boeker toen hij me vroeg of ik wilde figureren in de gelijknamige bioscoopfilm. Het ging om een rol als gast op een bruiloft in Ibiziaanse stijl. Figureren verdient geen knoop, maar het leek me wel leuk om eens mee te maken. Zoiets had ik nog nooit gedaan en ik was wel nieuwsgierig naar hoe alles in zijn werk gaat. Hoe ziet een filmset eruit, hoe wordt er met acteurs omgegaan, wat is nou precies de rol van een figurant enz enz. Genoeg redenen dus voor de woorden ´Ja ik wil!´.
Een stuk later dan de rest van de figuranten arriveerde ik bij Blijburg aan Zee, de bestemming van de opnames. Dit was zo afgesproken, ik kon er niet eerder zijn aangezien ik nog een andere klus ervoor had. Maar precies toen ik op de figurantentent af liep, zag ik een hele horde meiden in zomerse bohemian-stijl kleding uit die tent weglopen. ‘Owjee, toch te laat’, dacht ik.
Mijn make-up hoefde niet meer gedaan te worden, deze zat er nog goed op van de vorige klus. Enkel mijn haren even snel bijwerken, dat onderdeel was zo gefikst. Vervolgens zocht de dame van de styling nog passende kleding voor me. Het werd een lange witte strapless jurk met een stoer spijkergiletje eroverheen, sleehakken eronder, leren bandje in mijn haar en klaar. Klaar om te shinen in een bioscoopfilm.
Met de woorden ‘We kijken even of we je nu meteen in kunnen zetten. Zo niet, mag je bij de volgende scènes meedoen’ werd ik naar de set begeleid. Eenmaal daar aangekomen keek ik mijn ogen uit. Wat een enorme set, wat veel mensen en die mega grote lampen! Dit moment duurde maar een paar seconde, want deze gedachten werden al gauw onderbroken. ‘Dit is de laatste figurant, kan ze nu nog meedoen?’ ‘Ja hoor, loop maar even mee’. Op mijn plek aangekomen… ‘Oke, we zijn al bezig. Zodra zij (wijzend naar de twee hoofdrolspelers; Elise Schaap en Thijs Römer) met hun biertje proosten, loop jij ook naar de bar en bestel je twee wijn’. Huh, wat? Bedoelen ze dat ik nu meteen binnen 2 sec een rolletje krijg? Ik ben nog amper ‘geland’ op de set. En ook nog eens recht voor de camera, naast de twee hoofdrolspelers? ‘Help!’, dacht ik. Maar ook voor die gedachte had ik amper de tijd.
Voor ik het wist hoorde ik het geluid van twee proostende bierflesjes en kreeg ik een tikje op m’n schouder met een blik erbij van ‘nú!’. Nog één keer dacht ik snel, ‘help!’, maar ik deed m’n ding. Ik liep naar de bar en bestelde m’n drankjes. Terwijl de barman de wijntjes inschonk dacht ik steeds ‘hoe en waar moet ik nu naar kijken?’ en ‘waar moet ik zo naartoe lopen?’. Ik probeerde zo natuurlijk mogelijk te doen, en liep gewoon maar terug naar de plek waar ik vandaan kwam. Daar stonden logisch gezien namelijk ook m’n vrienden, bedacht ik me. Het tevreden knikje van de figuranten begeleider was erg fijn om te ontvangen na afloop van deze eerste momenten in actie.
Deze scène moest nog een aantal keer over. Niet vanwege mij, gelukkig, maar de hoofdrolspelers moesten nog even íets meer dit of dat doen, volgens de woorden van Kees van Nieuwkerk, de regisseur. Ook de camerastand werd nog meerdere keren aangepast, waarvoor het ook opnieuw moest. Inmiddels was ik geland op de set. Na de eerste keer in actie vond ik het helemaal niet meer spannend, alleen maar leuk en interessant.
Na deze bar-scène kwam het vuurwerk. Iedereen moest lekker dansen, borrelen en acterend kletsen met elkaar, zonder geluid te maken. Op het moment dat het vuurwerk kwam, moesten we daar op inspelen zoals je normaal zou doen, maar dan ook zonder geluid te maken. Althans, dat was het plan. Wat niet het plan was, was dat de vuurwerk spetters recht op ons af waaiden door de hevige wind die er stond. Iedereen rende gillend weg om zichzelf en zijn set-kleding te beschermen tegen brandplekken. Deze scène moest dus even opnieuw, maar dan zonder dat spetterende vuurwerk.
Vervolgens kwamen de geluidsscènes. Tot dan toe moesten we alles geluidloos opnemen. Nu ging het juist om het maken van achtergrondgeluid. Zowel voor de scène dat het bruidspaar per jetski arriveert als het geluid dat de gasten maken tijdens het zien van het vuurwerk. Ook deze scènes vond ik erg interessant om mee te maken. Nooit gedacht dat dat zo in zijn werk zou gaan. Iedereen moest lekker kletsen met elkaar. Op een bepaald teken moest een deel gewoon doorpraten, terwijl een ander deel juist enthousiast moest reageren op ofwel het arriverende bruidspaar of het vuurwerk. Zodra de dame die de tekens gaf haar armen naar boven deed moest het nóg iets enthousiaster, zodra deze omlaag gingen moest het allemaal iets gematigder.
Toen we daar nét klaar mee waren, en de lucht inmiddels donkerblauw was gekleurd, brak de storm los. Onweer, regen, hagel, winstoten, alles erop en eraan. Code oranje, je kent ’t wel. Daar zit je dan met je zomerse jurkjes, met z’n allen in een tent, wachtend totdat de storm voorbij is.
Twee en een half uur later was de storm dan eindelijk gaan liggen, maar alles was helemaal natgeregend. De plassen water stonden letterlijk op het strand, terwijl het in de film zo’n zonnige dag was geweest. Daarbij was het tien graden kouder geworden, en dus eigenlijk echt veel te koud voor onze dunne zomerse kleding. Gelukkig mochten we onszelf dik aankleden, zelfs op de set, totdat ze daadwerkelijk gingen draaien. Ik heb zelfs tijdens het draaien wat extra kleding aan kunnen houden. Zie op bijgevoegde foto’s wat voor charmante kleding er onder mijn mooie witte jurk zat.
De laatste scènes heb ik mezelf al drinkend, dansen en kletsend vermaakt, niet vervelend dus. Om 02.00 ’s nachts klonken de woorden ‘it’s a wrap!’ en werd er luid geapplaudisseerd. Het stond erop. Althans, voor vandaag. En voor mij.
Wil je Nicole volgen? Bekijk hier haar website en like haar Facebookpagina
Wil je dit bewaren? Klik hier om te printen =)
Geen reacties